Parafia pod wezwaniem Św. Katarzyny Aleksandryjskiej pochodzi z XIII wieku. Obejmowała kiedyś znaczny obszar. Należało do niej Parchowo, Sulęczyno i Mściszewice oraz część parafii w Wygodzie, Brodnicy Górnej i Szymbarku. W XVI wieku szerzył się na terenie parafii protestantyzm. Kościół w Stężycy przez pewien czas znajdował się we władaniu protestantów. Wielkie znaczenie dla odnowy życia religijnego miała wizytacja parafii przeprowadzona przez biskupa kujawskiego Rożrażewskiego. Odnowicielem życia religijnego w parafii był budowniczy obecnego kościoła ks. Jakub Franciszek Alshut, równocześnie dziekan mirachowski, lęborski i bytowski, obdarzony godnością protonotariusza apostolskiego.

Konsekracji obecnego kościoła (z 1706 roku) dokonał, pochodzący ze Stężycy biskup sufragan warmiński, Michał Remigiusz Łaszewski.

W XVIII w parafia była ważnym ośrodkiem kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa w dawnej diecezji kujawskiej. Świadczy o tym dokument erekcyjny Bractwa NSPJ, wydany 16 września 1754 r przez papieża Benedykta XIV. W czasach porozbiorowych parafia w Stężycy stanowiła nie tylko ważny ośrodek życia religijnego, ale była także ostoją polskości.

Wydarzeniem ostatnich lat był podział parafii, który dokonał się po wybudowaniu kościołów w Gołubiu i Klukowej Hucie. W roku 1984 na prośbę ówczesnego proboszcza Ks. Kanonika Konrada Lubińskiego Ks. Biskup Marian Przykucki ustanowił samodzielne parafie w Gołubiu i Klukowej Hucie.

Ponadto został również wybudowany kościół filialny w odległym o 6 km Gostomiu. Uroczystego poświęcenia tegoż kościoła pw. Podwyższenia Krzyża Świętego dokonał J.E. Ks. Biskup prof. dr hab. Jan Bernard Szlaga dnia 14 września 1992 roku.

 Od dnia 1 września 1996 roku proboszczem parafii w Stężycy zostaje Ks. Bogdan Lipski, a Ks. Kanonik Konrad Lubiński przechodzi w stan spoczynku. Uroczyste pożegnanie połączone z podziękowaniem za 38. letnią pracę duszpasterską w tej parafii miało miejsce w dzień odpustu ku czci św. Katarzyny w dniu 30 września 1996 roku pod przewodnictwem J. E. Ks. Biskupa Diecezjalnego Jana Bernarda Szlagi.

 

 

18 maja 1997 roku Ks. Kanonik Konrad Lubiński obchodził Złoty Jubileusz Kapłaństwa. Tym uroczystościom przy udziale około 60. kapłanów również przewodniczy J. E. Ks. Biskup prof. dr hab. Jan Bernard Szlaga.

17 września 1999 po krótkiej chorobie umiera Ks. kanonik Konrad Lubiński. Uroczystościom pogrzebowym, przy udziale około 120 kapłanów, w dniu 22 września 1999 przewodniczył J. E. Ks. Biskup prof. dr hab. Jan Bernard Szlaga.

 

 

Jubileuszowy Rok 2000 parafia uczciła dekanalną pielgrzymką do bazyliki katedralnej w Pelplinie w dniu 28.09. oraz jubileuszową pielgrzymką do Włoch w dniach 14 - 23 października z audiencją u Ojca Świętego.

W historię parafii bardzo znacząco wpisał się dzień 19 grudnia 2001 - nadanie imienia Kardynała Stefana Wyszyńskiego Gimnazjum Publicznemu w Stężycy. Tej doniosłej uroczystości przewodniczył J. E. Ks. Biskup prof. dr hab. Jan Bernard Szlaga.

W uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa - 30 maja 2002 roku - chór parafialny św. Grzegorza przeżywał 10 lecie swego istnienia.

Obecny kościół jest piątym z kolei. Poprzednie znajdowały się w miejscu istniejącego obecnie. Były to obiekty drewniane. Trzy wcześniejsze spłonęły, a czwarty rozebrano i w jego miejsce zbudowano obecny kościół murowany. Budowa kościoła pod przewodnictwem ówczesnego proboszcza ks. Jakuba Franciszka Alshuta trwała w latach 1701 - 1706. W kronikach zapisano, że 12 grudnia 1706 roku: " nareszcie z łaską Bożą ukończono kościół ". Kościół został zbudowany w stylu barokowym. Dnia 16 września 1742 roku dokonano konsekracji kościoła oraz ołtarza głównego, gdzie umieszczono relikwiarz w kształcie sarkofagu podarowany przez Marię Kazimierę, żonę króla Jana III Sobieskiego. Relikwiarz został przywieziony przez sufragana warmińskiego, biskupa Michała Remigiusza Łaszewskiego, pochodzącego ze Stężycy, który przewodniczył uroczystościom konsekracyjnym. Kościół jednonawowy, salowy, bez wydzielonego prezbiterium. Wnętrze charakteryzuje się prostotą formy.

W wyposażeniu kościoła na uwagę zasługują drewniane gotyckie płaskorzeźby umieszczone na płycie nad wejściem do zakrystii pochodzące prawdopodobnie z ok. 1450 roku z jednego z poprzednich drewnianych kościołów.

W związku z przypadającym w 2006 roku jubileuszu 300 lecia istnienia kościoła, wspólnota parafialna od kilku lat przygotowywała się do godnego przeżycia tej uroczystości. Oprócz duchowej odnowy parafian, którzy stanowią żywy kościół, także rozpoczęto w latach poprzednich remont zabytkowej świątyni. Najważniejsze wykonane prace to: wymiana pokrycia dachu, zewnętrzne i wewnętrzne osuszenie obiektu, wymiana okien z jednoczesnym wstawieniem nowych witraży, dwa nowe dzwony zharmonizowane z dwoma istniejącymi, napęd elektryczny dzwonów sterowany komputerowo, wymiana instalacji elektrycznej i nagłośnieniowej, zewnętrzne oświetlenie kościoła. Przeprowadzono również konserwację ołtarza głównego i bocznych, drewnianego stropu, ambony i chrzcielnicy, trzynastogłosowych organów i wieży kościoła.